Kəbənin təmiri və hökm verən hakim

İşin bölüşdürülməsi məsələsində vəziyyət gərginləşmişdi. Qəbilə­lər Kəbəyə xidmət kimi bir imtiyazın öz adlarına yazılması üçün rəqabətə girişmişdilər. Nəhayət, Kəbənin hər bir divarının müəyyən qəbilələr arasında bölüşdürülməsi ilə razılıq əldə edilmişdi.

Ancaq Kəbəni inşa etmək üçün dağıtmaq lazım idi və heç kim buna cəsarət etmirdi. Başlarına bir fəlakət gələcəyindən qorxurdular. İlk külüng zərbəsini vuran yenə Vəlid ibn Müğirə olur:

− Allahım, bunu etməkdə muradımız yalnız xeyir işdir, − deyərək əlindəki külüngü diqqətlə endirirdi. Hətta həmin gün heç kim yaxınlaşıb bu söküntü işinə əl atmır, ən azı aradan bir gün keçməsini gözləyirdilər: əgər sabaha qədər bir fəlakət üz verməzsə,  Allahın bundan razı olduğu qənaətinə varacaq və işə qoşulacaqdılar. Əks təqdirdə, bu işdən əl çəkəcək və bunu bir daha ağıllarına gətirməyəcəkdilər.

Səhər açılmışdı. Bu sabahın əvvəlkilərdən heç bir fərqi yox idi. Artıq aydın idi ki, bu məsələdə Rəbbin də razılığı var və hər qəbilə öz payına düşən yerdən başlayıb dağıtma işlərini tamamlayır.

Nəhayət, Hz. İbrahimdən qalan bünövrəyə çatırlar. Bir nəfər bu təmələ külüng vurunca Məkkənin şiddətlə titrədiyinə şahid olur və bunun aqibətindən qorxub yeni divarları bu  bünövrənin üzərində ucaltmaq qərarına gəlirlər.^[2]