Bədirdən sonraki hadisələr

Allah Rəsulu (s.ə.s.) kürəkəni Əbul-Ası azad edərkən onun qulağına söylədiyi söz hamını maraqlandırırdı. Daha Allah Rəsulunun qızı Zeynəb bir müşriklə yaşaya bilməzdi və o gündən etibarən Əbul-As Zeynəb validəmizi Mədinəyə göndərmək üçün hazırlıq görməyə başlamışdı.

Bədir döyüşündən təqribən bir ay keçmişdi ki, Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm)  Məkkədə hazır gözləyən qızı Zeynəbi Mədinəyə gətirmək üçün Zeyd ibn Harisəni bir ənsar dostu ilə birlikdə Məkkəyə göndərir.

Dostu ilə birlikdə yola çıxan Hz.Zeyd uzun sürən əzab-əziyyətdən, məşəqqətdən və macəralı yolçuluqdan sonra Hz.Zeynəbi götürüb Mədinəyə gətirir.^[8]

Bir sui-qəsd cəhdi

Bədir döyüşündə müsəlmanlara əsir düşən Vəhb ibn Ümeyrin atası Umayr ibn Vəhb dərdini Kəbədə qarşılaşdığı Safvan ibn Ümeyyəyə açır, Bədir məğlubiyyətinin kədərini dilə gətirir. Safvan da dərdli idi və deyir:

– Allaha and olsun ki, ödəyə bilmədiyim borclar və məndən sonra uşaqların pərişan olmasından əndişə etməsəydim, dəvəmə minər və Məhəmmədi öldürmək üçün birbaşa Mədinəyə gedərdim! Çünki mənim başıma nə gəldisə, onların üzündən gəldi, hələ də oğlum onların əlində əsirdir!

Safvan üçün belə bir adam ələdüşməz fürsət demək  idi və dərhal:

– Sənin borcların mənim borcum, onları mən ödəyərəm! Uşaqların da mənim ailəm hesab olunur, ömür boyu onları kimsəyə möhtac etmərəm və əlimdə olan heç bir şeydən onları məhrum etmərəm! – deyir.

Bir tərəfdə bu işi etmək istəyən, ancaq bu yolda öləcəyi təqdirdə borclarından və ailəsinin dolanışığından narahat olan bir adam, digər tərəfdə isə onun bütün bu narahatlıqlarını aradan qaldırmağa hazır "fədakar" bir insan! Razılaşmışdılar. Göz-gözə gəlir və uzun müddət bir-birinə baxırlar. Bu baxışlar hər ikisinin planlanan işi qəbul etdiyini göstərirdi. Axırda Ümeyr Safvana  deyir:

– Bu, aramızda qalsın! Nə öz planını, nə də mənim mövqeyimi heç kimə demə!

– Yaxşı söyləmərəm, – deyə Safvan cavab verir.

Məsələ həll olunmuşdu və işə başlamaq üçün sağollaşırlar. Evinə gələn kimi yol hazırlığına başlayan Ümeyr ibn Vəhb düşündüyü sui-qəsd üçün qılıncını itiləyir və zəhərləyir. Üzdə isə əsirlikdə olan oğlu Vəhbi azad etməyə gedirdi.

Yola düşür və bir neçə gündən sonra Mədinəyə gəlir. Bu vaxt uzaqgörən Hz.Ömər Məscidi-Nəbəvinin önündə başına toplaşan insanlara Bədir zəfəri haqqında danışırdı. Ümeyrin gəlişini  görüb təlaşlanır və insanlara deyir:

– Allah düşməni köpək Ümeyr! Mütləq pis niyyətlə gəlmişdir!

Bunu söyləməsi ilə ayağa qalxıb Məscidi-Nəbəviyə getməsi bir olur. Rəsulullahın (s.ə.s.) hüzuruna qaçır və:

– Ya Rəsulullah! Bu Allah düşməni Ümeyr qılınca qurşanıb buraya gəlmişdir! – deyir.

– Onun yanıma gəlməsinə izin ver, – buyurur Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm).

Hz.Ömər heç gözləmirdi bu izni. Adamın pis niyyətlə gəldiyi aydın idi, bu hər halından sezilirdi. Amma Allah Rəsulu onun hüzura gəlməsinə izin vermişdi. Nə etmək olardı, sadəcə ehtiyatlı davranmaq lazım idi.

Ümeyrə doğru yönəlir. Bu arada qılıncın tiyəsindən yapışıb ətrafındakı ənsara da:

– Bu pis adamın hüzura getməsinə izin verin, ancaq gözünüz üstündə olsun. Çünki bu, xatalı adamdır, – deməyi də unutmur.

Nəhayət, məscidə daxil olurlar. Onların bu halını görüncə Allah Rəsulu:

– Ondan əl çək, ey Ömər, – deyir.  Ümeyrə də:

– Yaxın gəl, ey Ümeyr, – buyurur.

Ümeyr də Rəsulullaha (s.ə.s.) yaxınlaşır və:

− Xeyirli sabahlar, – deyir. Gizli niyyətini büruzə verməkdən özünü güclə saxlayır.