Mədinə vəsiqəsi – İlk Konstitutsiya

Abdullah ibn Salamdakı təbliğ həyəcanı

Abdullah ibn Salam müsəlman olmuşdu, amma qəbiləsinin bundan hələ xəbəri yox idi. O, ailə üzvlərinin yanına qayıdıb gələndə onların da müsəlman olmasını istəmiş və bu istəyinə müsbət cavab da almışdı. Amma onun hədəfində daha böyük kütlələr var idi. Həmçinin yetişdiyi cəmiyyətin ümumi xarakterini də ortaya qoyaraq rəhbərini məlumatlandırmaq istəyirdi. Hazırladığı bir planla Allah Rəsulunun (s.ə.s.) hüzuruna gəlir və:

− Ey Allahın Rəsulu! Mənim qövmüm olan bu İsrail oğulları − inadkar və dönük bir millətdir. Onlar hələ mənim müsəlman olduğumu bilmirlər. İstəyirəm ki, onlar Sənin hüzuruna gələndə məni bir tərəfdə gizlədəsən və onlara mən və ata-babalarım haqqında suallar verəsən. Şübhəsiz ki, məni də, ata-babalarımı da tərifləyəcəklər. Bu əsnada mən gizləndiyim yerdən çıxıb müsəlman olduğumu elan edəcəyəm. Görəcəksən ki, həm mənim, həm də əcdadlarımın ünvanına ağızlarına gələni deyəcək və müxtəlif böhtanlar ataraq cürbəcür qüsur tapmaqda bir-biri ilə yarışacaqlar, − deyir.

Abdullah ibn Salamın planına əsasən Peyğəmbərimiz onlardan həm də söz (vəd) alacaqdı: Əgər Abdullah iman gətirsə, onlar da inanacaq və daha əvvəl onlara göndərilən Tövratda yazılan məsələləri təsdiq edəcəkdilər. Dolayısilə, burada müəyyən bir məqsəd nəzərdə tutulurdu və Abdullahın təklifi qəbul edilir. Plan eynilə Hz. Abdullahın dediyi kimi icra edilir. Bu vaxt adamlar da gəlmişdilər. Peyğəmbərimiz (s.ə.s.) salam-kəlamdan sonra sözü Hz. AbdulIaha və əcdadına gətirir:

− Sizin aranızdakı Husayn ibn Salam necə adamdır? − deyə soruşur.

Nə şübhələri ola bilərdi? Təkcə Husaynı yox, onun bütün ailəsini uzun illər idi ki, yeganə rəhbərləri kimi qəbul etmiş və bir böyük kimi həmişə onlara müraciət etmişdilər:

− Həm böyüyümüz, həm də böyüyümüzün oğludur... Həm ən xeyirli, həm də ən bilikli adamımızdır. Fəzilət və Allahın kitabını ən yaxşı bilən də odur.

Onların özlərinə arxayın şəkildə dediyi bu sözlərindən sonra Peyğəmbərimiz (sallallahu əleyhi və səlləm):

− Əgər Abdullah mənim Allahın Rəsulu olduğuma və Mənə göndərilən kitaba iman və şəhadət gətirsə, siz də iman gətirərsinizmi? − deyə soruşur.

Şübhələnsələr də, bu, mümkün deyildi. Husayn kimi bir yəhudi alimi bunu etməzdi, etməməli idi!.. Belə bir sualın altından nə çıxacağını gözləyirdilər. Amma bu məclisdə daha mətin olmaq lazım idi  və sözlərində şübhə hiss edilməməli idi:

− Bəli, − deyə cavab verirlər. Ancaq hallarındakı qəribəlik və qəlblərindəki narahatlıq üzlərindən oxunurdu. Nə üçün gəlmişdilər, indi nə ilə qarşılaşırdılar?!

Bu vaxt Allah Rəsulu (s.ə.s.) Abdullahı çağırır, o da gizləndiyi yerdən çıxıb hüzura gəlir. Onu görənlərin gözlərindən kin və nifrət yağmağa, üzləri saralmağa başlamışdı. Necə ola bilərdi ki, Husayn kimi bir adam gəlib öz qəbiləsinin mötəbərliyinə və nüfuzuna etiraz edərək başqasının arxasında səf tutar, Onu peyğəmbər kimi qəbul edərdi? Hələ inanmaq istəmirdilər. Bu, bir zarafat və ya bir yuxu olmalı idi.

Amma hər şey həqiqət idi və Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) Abdullahdan soruşur:

− Ey Salam oğlu Abdullah! Sən mənim haqqımda Tövratda və İncildə yazılı olaraq tapdığınız, mənə iman gətirməyiniz məsələsində hamınızdan vədi alınmış, xəbərim sizə çatdığı andan etibarən mənə tabe olmaq üçün əmr edildiyiniz Allahın Rəsulu olduğumu bilib mənə inanır və iman gətirirsənmi?

Məclisdə heç kimdən səs çıxmırdı. Bu vaxt Abdullah suala:

− Əlbəttə, ey Allahın Rəsulu,− deyə cavab verir. Bu, mümkün olan şey deyildi!.. Heç belə pis vəziyyətə düşmək olardı? Dərhal buradan bir çıxış yolu tapmaq lazım idi. Hamısı bir ağızdan:

− Sənin Allahın Rəsulu olduğunu bilmir və tanımırıq, − deyir.

Halbuki, onlar Onun Allahın Peyğəmbəri olduğunu çox yaxşı bilirdilər və Ona nazil edilənin haqq olması məsələsində mütləq məlumata malik idilər. Bir az əvvəl “Husayn iman gətirərsə, biz də inanarıq” deyənlər də elə onlar deyildimi? Artıq sözə nə hacət? Bütün bunlar həmin adamların səbatsızlığını, dönüklüyünü göstərirdi.

Bu dəfə üzlərini Abdullah ibn Salama tutub:

− Sən bizim ən şər adamımızsan və ən şər adamımızın da oğlusan, − deyə ona böhtan atmağa başlayırlar. Amma günəşi palçıqla suvamaq olmazdı... Günəşin şüalarına qarşı gözlərini bağlayanlar ancaq özlərinə zülmət hazırlarlar...

Bu hadisələrin bir mütləq şahidi də vardı: Allah! Bunlardan sonra Uca Allah bu ayələri göndərir:

– De: “Bir deyin görək, əgər (bu Quran) Allah dərgahından olsa, siz onu inkar etsəniz, İsrail oğullarından da bir şahid (Quranın həqiqiliyinə) onun özü kimisi (Tövrat) ilə şəhadət verib iman gətirsə və siz (yenə ona qarşı) təkəbbür göstərsəniz (zalım olmazsınızmı)? Allah zalımları doğru yola müvəffəq etməz!”^[20]

Ayədə bəhs olunan İsrail oğullarından iman gətirən şəxs Abdullah ibn Salam, inkar yolunu seçənlər isə həqiqəti gördükləri halda, sözlərində durmayan elitar təbəqə idi.

Bütün bunları hələ məsələnin başlanğıcında təxmin edən və gümanları doğrulan Abdullah ibn Salam bir həqiqəti ortaya çıxarmağın həzzi ilə üzünü yəhudi böyüklərinə tutub belə deyir:

− Ey yəhudi camaatı! Allahdan qorxun və sizə gələni qəbul edin. Vallah, siz də bilirsiniz ki, bu, xüsusiyyətlərini Tövratda oxuduğunuz, adını-sanını bildiyiniz, Allahın gözlənilən və müjdələnən Rəsuludur. Mən şəhadətlə iman gətirirəm, bilirəm və təsdiq edirəm ki, o, Allahın Peyğəmbəridir.

Artıq onların sifətlərinin rəngi də dəyişmişdi... Pərdə bir dəfə yırtılmış və cəbhələr də müəyyənləşmişdi. İşin ən asan yolu inkar etmək idi və onlar da bunu seçirlər.