Son Nəbinin sorağında
Gördüyü yuxularda gələcək Nəbinin izlərini açıq-aydın müşahidə edirdi. Bir dəfə göydən enən bir ayın sinəsinə girdiyini və sonra yenidən zühur edərək bütün aləmi aydınlatdığını görmüşdü. Qaça-qaça piri-mürşidi və əmisi ola Vəraqanın yanına getmiş və gördüklərini ona danışmışdı. Vəraqanın baxışı və yozumu həmişəki kimi idi:
– Axırzaman Peyğəmbəri yer üzündədir. Sən onun ailəsi olacaqsan. Sənin vaxtında Ona vəhy gələcək və Onun dini bütün aləmə yayılacaq. Ona ilk iman edən sən olacaqsan. Həmin peyğəmbər Qureyş qəbiləsinin Haşimoğulları oymağından olacaq.”
***
Bir bayram günü Məkkə qadınları oturub bayramı qeyd edirdilər. Birdən elə orada yad bir adam peyda oldu. Yaxınlaşıb avazla dedi:
– Ey Məkkə qadınları! Şübhəsiz ki, tezliklə sizin şəhərinizdə bir Nəbi zühur edəcək. Onun adı Əhməddir. Hansınızın Onunla ailə qurmağa iqtidarı çatsa, heç fikirləşmədən “hə” desin.
Hər şey Ondan danışırdı. Vaxta daralmışdı və zaman onları birləşdirmək üçün tələsirdi sanki. “İnsanlar da mədənlər kimidir” mahiyyətində bir dəyər varsa, o mütləq nəzərə çarpır və vaxtı gələndə öz qiymətini alır. Ruhlar da nizam-intizam içində təlim keçən ordulara bənzəyir, uyğun olanlar bir-birini cəlb edir, gün gəlir, eyni yolda görüşürlər.
***
O günə qədər eşitdikləri Onu gözləməyə və axtarmağa sövq etmişdi. Elə hey düşünür və danışılan əlamətlərin libasını tapmağa çalışırdı. Əslində, fikirləşməyə ehtiyac yox idi, çünki insani dəyərlərin yerlə-yeksan olduğu belə bir dövrdə üstün keyfiyyətli insanlar barmaqla sayılacaq qədər az idi. Elə axtardığını tapmaq o qədər çətin olmadı. O gün Məkkədə bir insan vardı: Onun xüsusiyyətləri deyilənlərlə tam üst-üstə düşürdü. O gün cəmiyyətdə “etibar” ən qiymətli dəyər idi və bu dəyəri də layiqincə Abdullahın oğlu Məhəmməd təmsil edirdi. Artıq Onu gözdən qoymur, hər addımını izləyirdi.
