Müjdələr olsun Sənə, ey əmim oğlu!
Və nəhayət bir gün… Nur dağında iki Nur qovuşmuş, səma ilə yer arasında qopmaz irtibat qurulmuşdu. Cəbrail gəlmiş və Allahdan ilk vəhyləri gətirərək əlamətləri çoxdan zühur edən peyğəmbərliyi təsdiq etmişdi.
Həyəcanla evə qayıtdı və vəfalı zövcəsinə üstünü örtməyi tapşırdı. Onun gəlişini görən Xədicə rahat olmuşdu. Çünki bu gediş daha çox çəkmiş, arxasınca göndərdiyi adamlar da əliboş qayıtmışdılar. Başına bir şey gəlməsindən qorxmuşdu, amma O qayıtmış, nigarançılığı da geridə qalmışdı. Ancaq bu gəliş əvvəlkilərə oxşamırdı.
Bir müddət sonra Allah Rəsulu başına gələnləri birinci ona danışdı. Təcrübəli, mətanətli və səbirli Hz. Xədicə Allaha təvəkkül edən bir insan idi. Başqalarının əminlik, etibar gözlədiyi bir Əminin sahibsiz olmadığını yaxşı bilirdi. O da mətanətini göstərəcək və belə bir vaxtda Kainatın iftixarını tək qoymayacaqdı.
– Müjdələr olsun Sənə, ey əmim oğlu! – deyə başladı sözlərinə. Ardınca:
– Yerində sabitqədəm ol! Xədicənin nəfsi əlində olana and olsun ki, mən Sənin bu ümmətin Peyğəmbəri olduğuna ümid edirəm, – dedi.
O qədər hazır idi ki, heç tərəddüd etmədi və elə oradaca Onu və Ona gələnləri təsdiq etdi..!
– Narahat olma, – deyə sözlərinə davam etdi – Allah Səni mütləq qoruyacaq. Çünki Sən qohumlarının haqqına riayət edirsən, möhtaclara əl uzadır, ehtiyacı olanları geyindirirsən, evindən qonaq əskik olmaz, daim Haqq yolundasan və özünü xeyrə həsr etmiş bir adamsan!
Belə ki, Kainatın Sahibi ictimai həyatda başqaları üçün yaşamağı şüar edənləri daim hifz edir və inayəti ilə qoruyurdu. Əlbəttə, Allah belə bir insanı hədər etməyəcəkdi. Çünki İlahi murad da bu istiqamətdə idi. Cəmiyyətdə meydana gələcək boşluqları doldurub nöqsanları aradan qaldırmağı özünə vəzifə bilən bir insanı bu işin Sahibi heç tək qoyardı?!
Hz. Xədicə yenə Vəraqa ibn Nəvfəlin yanına getdi..! Baş verənlərə təəccüb etməmiş, mətanətini ortaya qoymuşdu. Həyat yoldaşının danışdıqlarını bir-bir Vəraqaya nəql etdi. Hər söz Vəraqanın dünyasında fırtınalar qoparırdı və artıq dözə bilməyib:
– Quddus… Quddus..! – deyə hayqırmağa başladı. Sonra əlavə etdi:
– Vəraqanın nəfsi qüdrət əlində olana and olsun ki, əgər mənə dediklərin düzdürsə, bu gələn Musa və İsaya gələn Namusu-Əkbərdir (Hz. Cəbraildir). Və şübhəsiz, O da bu ümmətin Nəbisidir. Get və bunu Ona söylə, sabitqədəm olsun.
Bəlli ki, qaranlığın qatılaşdığı bu məqamda vaxt-vədə çatmışdı, artıq Nur dağı aləmə nur saçırdı. Sanki, gecəni gündüzə çevirən məşəl yanırdı. Torpaqdakı toxum artıq çatlamış və cücərməyə başlamışdı. Gözlənilən an gəlib çatmışdı və bəşəriyyət uğursuz taleyi yeni bir dövrü salamlayırdı.
Bəşəriyyətin istiqamətini dəyişdirən bu hadisəni Onun dilindən dinləmək istəyirdi Vəraqa. Yaş fərqi itaətə mane deyildi və Vəraqa əvvəlcə Allah Rəsulunun alnından öpdü. Sonra da başına gələnləri diqqətlə dinləməyə başladı.
Bu yaşlı insan qulaq asdıqca halı dəyişir, daha da həyəcanlanırdı. Çünki illərdir, həsrətlə gözlədiyi, haqqında kitablardan oxuduğu müjdə – Allahın Rəsulu yanında dayanan şəxs idi. Allah Rəsulu sözünü qurtaranda Vəraqa axtardığını tapmış qəlbin həyəcanlı çırpıntıları ilə bu tarixi cümləni söylədi:
– Kaş mən o gün cavan olaydım, yaşayaydım, qövmün Səni yurdundan çıxardığı gün Sənə dəstək olaydım…
