Yolboyu baş verən hadisələr
Gətirdikləri malı Şamda satıb, alınası malları da karvana yükləyərək yenidən Məkkənin yolunu tutdular. Hava çox isti idi və Meysərə yolda iki mələyin bulud şəklində Rəsulullaha kölgə saldığını görüb heyrətə gəldi. O isə heç halını pozmadan yoluna davam etdi.
Meysərə üçün bu səfər əvvəlkilərdən fərqli idi, nə bir haqsızlıq görmüş, nə də bir çətinliklə üzləşmişdi. Yükü Şamda sərfəli qiymətə dəyərləndirmiş və gətirdikləri mallar da Məkkədə çox yaxşı qiymətə satılmışdı. Xədicə axtardığı insanı axır ki tapmışdı. Hərçənd çox insanla ticarət etmişdi, amma əlbəttə, “Bəşəriyyətin Əmin”i bir başqa idi.
***
Əslində, Xədicənin dərdi çoxlu gəlir gətirən malları deyildi. O, həyəcanla Meysərənin gəlməsini gözləyirdi və gələn kimi də yol boyu şahid olduqlarını soruşmağa başladı. Meysərə əvvəlcə rahibin sözlərini dedi. Gələndə gördüyü iki mələkdən danışdı. Yol boyu olanları dəfələrlə nəql edir, mətanət və güvənini tərifləyib qurtara bilmirdi.
Xədicə dərhal qalxıb Meysərənin danışdıqlarını əmisi və mürşidi Vəraqa ibn Nəvfəllə bölüşməyə getdi. Vəraqa da həyəcanlanmışdı. O da artıq gözlədiyi Nəbinin gəlişinə əmin idi. Və:
– Ey Xədicə, əgər dediklərin düzdürsə, şübhəsiz, Məhəmməd bu ümmətin peyğəmbəridir. Mən də bilirdim ki, bu ümmətə bir Peyğəmbər gələcək. Dövr Onun dövrüdür, – dedi. Çünki Vəraqa daima ümid və intizarla Onun gəlişini gözləyir, “Nə vaxt?” deyə gözlərini yollara dikirdi. Bu haqda şeirlər yazır, hər dəfə də kədəri ilə həsrətini dilə gətirirdi.
Hər şey Ondan xəbər verirdi, o günə qədər eşitdikləri, Məkkənin şahidlik etməsi və Meysərənin danışdıqları yolların birləşdiyi yeri, əsl ünvanı göstərirdi. Artıq zərrə qədər tərəddüdü qalmamışdı. İllərlə gözlədiyi, müjdələnən Nəbi çox yaxında idi. Ailə qurmağı düşünmürdü, amma Ona daha yaxın olmağın başqa yolu da yox idi.
