O, övladlarımın anası, evimin də xanımı idi..
İki güclü arxa-dayaqdan məhrum olan Allah Rəsulu artıq ikiqat müsibətlərlə üzləşməyə başlamışdı. Qureyş daha da cəsarətlənmişdi. Uca Allah bu çətin günlərdə Onun sıxıntılarına təsəlli olur, inayəti ilə səmanın qapılarını taybatay açır və ard-arda gələn hüznlü hadisələrin mükafatı olaraq Merac iltifatı ilə neçə-neçə göz oxşayan, könül açan mənzərələri müşahidə etdirirdi..!
Ancaq onun yoxluğu bir hicran idi və bu ayrılıq Allah Rəsuluna çox təsir etmişdi. Müqəddəs köçə – Mədinəyə hicrətə qədər də bu hicranın közündə tək-tənha, Xədicənin xatirələri ilə yaşayacaqdı. Sanki, Xədicə ölməmiş, yan otaqda yaşayırdı. Bir gün yanına gələn səhabə:
– Ya Rəsulallah! Görürəm ki, Xədicənin ayrılıq kədərindən iki büklüm olmusan”, ‒ deyəcəkdi. Doğru sözə nə deyəsən? “Bəli,” ‒ dedi və ardınca da əlavə etdi:
– O, övladlarımın anası, evimin də xanımı idi…!
Onun arxasınca o qədər hüznlənirdi ki, uzaqdan müşahidə edənlər Rəsulullahın başına bir iş gəlməsindən qorxurdular. Peyğəmbərin bu kədərli halı Məkkə müqəddəs fəthlə qapılarını taybatay açana və Mədinədə Aişə anamızla yeni yuva qurana qədər davam edəcəkdi.
***
Əbul As Məkkə varlılarından biri idi. Əmanətə riayət və ticarət əxlaqı ilə də seçilirdi. Hz. Xədicənin də qohumu idi və Xədicə anamız onu doğma oğlu kimi görürdü. Qızı Zeynəbi ona vermək təklifi Xədicədən gəlmiş, Rəsulullah da onun sözünü yerə salmamışdı. Vəhy gəlməyə başlayanda Allah Rəsulunun qızları tərəddüdsüz müsəlman olsa da, kürəkənləri köhnə inanclarından əl çəkməmişdilər. Hətta Qureyş Rəsulullahın qızlarını boşasınlar deyə onlara ciddi təzyiqlər göstərməyə başlamışdı. Ruqiyyə və Ümmü Gülsümün həyat yoldaşları “başqa qadınla evləndirilmə” şərti ilə boşanmağı qəbul etsələr də, Əbul As Zeynəbi boşamayacağını, onunla xoşbəxt olduğunu deyərək təzyiqlərə boyun əyməmişdi.
Lakin İslama görə müsəlman bir qadın müşrik ərlə birlikdə yaşaya bilməzdi, amma Əbul As bunu qəbul etməzsə, yolları ayırmaq da o qədər asan deyildi. Nəhayət, Hicrət başlamış, Bədr savaşı qapını kəsdirmişdi. Müşrik ordusunun tərkibində Bədrə gələn Əbul As əsir düşmüşdü. Qureyş əsirlərini azad etmək üçün fidyə göndərəndə Xədicənin əmanəti Zeynəb də müşrik belə olsa, həyat yoldaşını qurtarmaq istəmişdi. Fidyə əvəzinə anası Xədicənin toy hədiyyəsini ‒ boyunbağını göndərmişdi. Allah Rəsulu boyunbağını tanımış və Xədicəni xatırlayıb kədərlənmişdi. Tez yanındakılara tərəf dönüb:
– Gəlin Zeynəbin əsirini azad edin və malını da özünə qaytarın, – deyə rica etmişdi. Səhabə heç Onun istəyini yerə salardımı? Bunun əvəzində bir şərti vardı Allah Rəsulunun. Əbul As da Zeynəbi sərbəst buraxacaq və boşayıb atasının yanına göndərəcəkdi.
Aradan on üç il keçdi. O gün qapılarını imanın üzünə bağlayıb onları Şibi Əbu Talibdə ölümlə üz-üzə qoyan Məkkə artıq təslim olurdu. Məkkənin dağlarında Əzanı-Məhəmmədinin əks-səda verməsinə çox qalmamışdı. Mədinədən on minlik müsəlman ordusu müjdəsi verilmiş fəthi gerçəkləşdirmək üçün Məkkəyə gəlirdi. Yollar Məkkəyə yaxınlaşanda Hacunda vəfalı yoldaşının məzarını ziyarət etdi Allah Rəsulu..! Vəfa timsalı aləmə vəfa dərsi verirdi. Məzarı başında durdu və nə dualar, necə dualar etdi.!?
Gün gəlir, ondan qalan xatirələr bir-bir qeyb olurdu; hər biri bir təşrifatçı kimi tələsib öndən gedirdilər. İki körpə oğlundan sonra üç qızı da ayrılıb getmiş və əbədi aləmdə anaları ilə qovuşmağa tələsmişdilər. Rəsulullahın son günlərdə Xədicədən xatirə olaraq, bütün aqtab (qütblərin) və vəlilərin başlanğıcı, Əhli-Beytin dirəyi və Xədicənin anasının adını daşıyan bircə Fatimə qalmışdı. Allah Rəsulu ancaq onunla təsəlli tapırdı.
