Əqabə Beyətləri

Mədinədən dəvət var

Yenə həcc mövsümü çatmış, Məkkə istiqamətində bir hərəkət başlamışdı. Həcc ibadəti üçün Kəbəyə gələnlərin arasında mədinəli müsəlmanlar da var idi. Onlar ikisi qadın olmaqla cəmi yetmiş beş nəfər idi. Uzun və yorucu səfərdən sonra artıq Məkkəyə çatmışdılar. Müsəlmanlar birlikdə bayram günlərini yaşayırdılar. Amma məkkəlilərin bu qədər adamın Kəbəyə gəlib Peyğəmbərimizlə (sallallahu əleyhi və səlləm) görüşməsinə tab gətirməsi mümkün deyildi. Buna görə də, başqa bir çarə tapılmalı və maneəsiz bir görüş təşkil edilməli idi. Bu məqsədlə aralarından Kab ibn Maliki və Bəra ibn Maruru seçib Kəbəyə göndərdilər. Həmçinin Hz. Bəra gördüyü bir yuxunun təsirinə qapılaraq yol boyunca namazlarını Kəbəyə tərəf qılırdı. Yoldaşları onun bu davranışını qınamışdılar. Çünki bu, Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) tətbiqatına müxalif olmaq mənasına gəlirdi. O da işin əslini Allah Rəsulundan soruşmağa tələsirdi.

İşin maraqlı tərəfi onda idi ki, bu iki nəfərin heç biri əvvəllər Hz. Məhəmmədi (sallallahu əleyhi və səlləm) görməmişdi: Allah Rəsulunu üzdən tanımırdılar. Yolda gedərkən aralarında danışmağa başlayırlar. Onu necə tanımağı götür-qoy edirlər. Qabaqlarına çıxan bir məkkəlidən soruşurlar. Məkkəli də:

− Siz Onun əmisi Abbas ibn Abdulmuttalibi^[2] tanıyırsınızmı?

Onlar ticarət məqsədilə Mədinəyə gələn Hz. Abbası tanıyırdı. Buna görə də:

− Bəli, − deyirlər.

Məkkəli:

− Elə isə, işiniz asandır! Çünki O, Kəbədə Abbasın yanında oturan şəxsdir! Ora gedəndə görəcəksiniz, − deyir.

Artıq tərəddüdsüz gedirdilər. Kəbəyə çatırlar. Hz. Abbas diz çöküb oturmuşdu, yanında da Bəşərin Əmini vardı. Yaxınlaşıb salam verirlər. Səmimi duruşlarını görən Allah Rəsulu (sallallahu əleyhi və səlləm) üzünü Hz. Abbasa tutub:

−  Bu adamları tanıyırsanmı, ey Əba Fadl? − deyə soruşur.

Hz. Abbas:

− Bəli. Bu, tayfasının böyüyü olan Bəra ibn Marurdur, o birisi də Kab ibn Malikdir, − deyir.

Peyğəmbərimizin (s.ə.s.) üzündə sevinc əlamətləri var idi, çünki bunlar təkcə özlərini təmsil etmirdilər. Onların arxalarında yetmişdən çox adam var idi və o yetmişdən çox insanı təmsil edirdilər. Necə görüşə biləcəklərini soruşurlar. Yeni ünvan da yenə Mina və əvvəlki illərdə olduğu kimi Əqabə deyilən yer idi. Onlar yoldaşlarının yanına gəlib hamını vəziyyətdən xəbərdar edirlər.

Ancaq onlarla Mədinədən gələn digər  insanlar bunu bilmirdilər. Buna görə də, ilk gecəni bir yerdə qalırlar və digər adamlardan xəlvət, gecədən xeyli keçmiş görüşürlər. Peyğəmbərimizin (sallallahu əleyhi və səlləm) yanında yenə əmisi Hz. Abbas var idi. Bir anda qarşısında yetmiş beş nəfəri görən Allah Rəsulu çox sevinmişdi. Məkkə on üç ildir qapılarını belə ürəklə açıb imana “buyur” deməmişdi. Bəlkə də, Məkkədəki çətinliklər Mədinədə mərhəmətə çevrilib yağmağa başlamışdı.

Bir ilin səmərəsi müzakirə edilmiş və bu səviyyəyə gələnə kimi baş verənlər danışılmışdı. Hz. Musabın Onu daha çox sevindirəcək bir başqa müjdəsi var idi... Bu, eyni zamanda, hər bir mömindən gözlənilən bir müjdə idi...

Musab nemətə şükür edə-edə bunları söylərkən çox duyğulanır:

− Ey Allahın Rəsulu! Mədinədə İslamın danışılmadığı heç bir ev qalmadı, − deyir utancaqlıqla. Çünki bir yerdə inanan bir könülün olması artıq din adına o məkanın fəth edilməsi demək idi. Rəsulullah (s.ə.s.) hədəf göstərmiş, Musab da vəzifəsini başa düşmüşdü... Dolayısilə, atdığı addımlara cavab verilmiş və əkdiyi səmimiyyətin səmərəsini dərib bura gətirmişdi...