Yeni hücum və Xəndək

Hz. Nuaymın sözləri ağıllarına batmışdı, amma nəticənin onun dediyi kimi olacağından çox da ümidli deyildilər. Buna görə də:

– Biz də elə olmasını istərik, ey Nuaym, – deyirlər. Bu zaman Kab ibn Əsəd irəli çıxır:

– Vallah, mən Məhəmmədlə savaşmayacağam, – deyir, – heç mən bunu əvvəlcə də istəmirdim. Bu uğursuz Huyyey məni məcbur etdi!

Zəbir ibn Bata onunla razılaşmır. Olduqca barışmaz və radikal xarakteri var idi və hər şeyə rəğmən, müştərək düşmən elan etdikləri Rəsulullaha qarşı birlikdə hərəkət etmək tərəfdarı idi. Belə deyir:

– Əgər Qureyş və Qatafan Məhəmmədlə döyüşməkdən boyun qaçırıb getsə, o zaman bizim qılıncdan başqa çıxış yolumuz qalmaz, gəlin birlikdə Məhəmmədin üzərinə gedək! Qureyşdən girov istəməkdən də vaz keçin, çünki Qureyş heç vaxt sizə girov verməyəcək! Həm də sayca bizdən çox ola-ola niyə girov versin ki? Eyni zamanda əgər onlar qaçmaq istəsəydilər, qaça bilərdilər. Bizim isə belə bir seçimimiz yoxdur! Qatafanlılara gəlincə, onlar Mədinənin bir qisim meyvəliklərini almaq şərtilə Məhəmmədlə razılığa gəlmək istədilər, amma Məhəmməd bunu rədd edib qılıncdan başqa seçim qəbul etmədi, əlləri boş geri döndülər!

Zəbir bunları deyirdi, amma tək qalacaqdı. Çünki heç bir bəni-qureyzəli girov almadan qureyşlilərlə birgə savaşma fikrinə qatılmayacaq və beləliklə, tam zəmanət almağa çalışacaqdılar.

Şənbə günü axşam Əbu Sufyan və Qatafanın başçıları İkrimə ibn Cəhlin rəhbərliyində bir heyətlə Bəni-Qureyzəyə bu ismarışı göndərir: "Biz burada daim qalası deyilik. Onsuz da atlar və dəvələr də tələf olmağa başladı! Son hücum üçün hazırlıqlı olun ki, hamımız birlikdə hərəkət edək və Onunla aramızdakı məsələyə son nöqtəni qoyaq!

İsmarışı alan Bəni-Qureyzə rəhbərləri bir-birinin üzünə baxır. Nuaym ibn Məsudun dediklərini  unutmamışdılar. Buna görə də:

– Bu gün şənbədir, biz bu gün heç bir şey etmirik! Daha əvvəllər bizdən bəzi insanlar şənbə günü bəzi əməllər eləmişdilər, başlarına sizin də bildiyiniz müsibətlər gəlmişdi! Eyni zamanda biz sizdən girov almadan Məhəmmədə qarşı döyüşmək niyyətində deyilik! Çünki ehitiyat edirik ki, döyüşün gedişatı sizin zərərinizə olduğu təqdirdə bizi tək və müdafiəsiz qoyub yurdunuza qaçacaqsınız. Halbuki biz buranın sakinləriyik. Əgər belə bir nəticə ilə qarşılaşsaq, Ondan müdafiə olunmağa  gücümüz yoxdur. Bax o vaxt sonumuz çatmış sayılır!

İkrimə ilə gedən elçilər gəlib Bəni-Qureyzənin dediklərini Əbu Sufyana danışır.

Əbu Sufyan:

– Deməli, Nuaymın dedikləri doğru imiş, – deyir və Bəni-Qureyzəyə yenidən xəbər göndərir: "Vallah, biz sizə bircə adam da verməyəcəyik. Əgər döyüşmək istəsəniz, çıxın döyüşün".

Bu xəbəri alan Bəni-Qureyzə də:

– Nuaymın bizə dedikləri doğru imiş. Görmürsünüzmü, onların savaşdan başqa hədəfləri yoxdur! İmkan və fürsət tapdıqları təqdirdə bunu gözəl şəkildə dəyərləndirəcəklər. Ancaq işlər yolunda getməyib məğlub olsalar, demək ki, qoyub qaçacaq, Onunla bizi baş-başa qoyacaqlar, – deyirdi.

Hz. Nuaymın səyləri nəticə verir, Əhzab ordusu qarşısıalınmaz parçalanmaya sürüklənirdi. Heç kəsin bir-birinə etibarı qalmamışdı. Arada dəfələrlə elçilər gedib gələcək, amma heç bir faydası olmayacaqdı.

İlahi inayət

İlahi inayət yenidən özünü göstərir. Rəsulullah Cəbraili görür və əshabına dönüb üç dəfə:

– Diqqət edin: Allahdan gələn müjdə ilə sevinin, – buyurur.

Cümlələrini bitirər-bitirməz xəndəyə qatı qaranlıq çökür; çadırlar yerindən qopub uçur, göz-gözü görmür. Psixolji zərbə alıb ixtilafa düşən Əhzab ordusunun dayandığı yerdə o gecə böyük bir tufan qopur, qazanları tərs çevirir, qab-qacaqları sağa-sola sovurur. Ocaqları sönür, yuvaları da dağılır. Birdən zil qaranlıq ətrafı bürüyür və xəndək tərəfdə dəhşətli gurultu qopur. Elə qaranlıq çökür ki, göz-göz görmür. Onsuz da, soyuqdan titrəyən müşriklər tufanın da təsiri ilə əməlli-başlı üşümüş və pərişan olmuşdular.^[17]

O vaxtadək görmədikləri  ordularla üz-üzə gəlmişdilər. Təşviş içində idilər. Hər tərəfi toz-duman bürümüşdü, kimin nə etdiyini anlamaq mümkün deyildi. Çadırın qopmuş iplərini bağlamağa çalışır, dirəkləri yenidən yerə vurmaq istəyirdilər, amma hər dəfə tufan güclənir, buna imkan vermirdi.

Qorxudan titrəyirdilər, hər qəbilənin lideri öz adamlarını yanına çağırırdı. Amma bununla da kifayətlənmir, basqına uğramaq qorxusu ilə:

– İmdad! İmdad! Mühasirəyə alınıb hücuma məruz qaldınız, – deyərək ətrafdakı insanları da təşvişə salırdılar.

Artıq xəndəyin hakimi Allahın inayət olaraq göndərdiyi rüzgar idi. Bu külək Allah Rəsulunu və möminləri məhv etmək amacı ilə Mədinə sərhədlərinədək gələn müşriklərin gözlərini qumla doldurmuş, Allah düşmənlərini məşəqqətlərlə baş-başa qoymuşdu.

Qorxudan ürəkləri ağzına gələn münafiqlər də ailələrinin tək qalması bəhanəsi ilə icazə istəyir, bir-bir, iki-iki sivişib aradan çıxırdılar.

Ancaq möminlər Allahın inayətinin onları qoruyacağına inanır, özlərini daha güclü hiss edirdilər. Çünki tufan möminlərin mənəvi qüvvəsini gücləndirərkən, müşriklərin qəlbinə qorxu salmışdı.

Gecənin bir vaxtı Allah Rəsulu (s.ə.s.) səhabələrə bir-bir baş çəkir və:

– Kim gedib qarşı tərəfdən xəbər gətirə bilər? – deyə soruşur və bunu yerinə yetirənə cənnətdə onunla qonşu olacağı müjdəsini verir. Bu zaman Hz.Əbu Bəkir irəli çıxır və gözünə sataşan Hz. Huzeyfəni göstərib:

– Bəlkə, Huzeyfəni  göndərəsən? – deyə  Rəsulullaha təklif edir. Allah Rəsulu (s.ə.s.) da üzünü hüzurunda oturan şəxsə  tutub:

– Sən kimsən? – deyə soruşur.

– Mən Huzeyfəyəm, – cavabını eşidir. Elə axtardıqları adam idi. Rəsulullah ona:

– Qalx və bu sağa-sola qaçan insanlardan bir xəbər gətir, – buyurur. O ana qədər utandığından ayağa qalxa bilməyən Hz. Huzeyfə  məyus halda:

– Səni haqq ilə göndərənə and olsun ki, mən Səndən həya etdiyim və üşüdüyüm üçün ayağa qalxa bilmədim, – deyir.

 Çünki əynində xanımına aid paltar var idi və bu, vücudunu ancaq dizlərinə qədər örtürdü.^[18]