Yeni hücum və Xəndək

Razılaşmırlar və:

– Biz Tövratın hökümlərini əsla tərk etmərik, onu başqası ilə dəyişdirmərik! – deyə donquldanırlar.

Bunun ardından Kab ikinci təklifini irəli sürür:

– Madam ki, bu təklifi qəbul etmirsiniz, onda gəlin uşaqlarımızla xanımlarımızı öldürək və qılınclarımızı çəkib Məhəmmədin qarşısına çıxaq. Beləliklə, Allah Məhəmmədlə aramızda hökmünü verənə qədər ailələrimizə görə narahat olmarıq. Həlak olsaq da, birlikdə həlak olarıq. Əgər işdi qalib gəlsək, o zaman hər halda başqa qadınlarla evlənib onlardan da çoxlu oğul-uşaq sahibi olarıq!

Kabın çıxılmaz vəziyyətdə olduğunu onlar da görürdülər. Başqa vaxt olsa idi, belə sözlər danışmazdı. Göründüyü kimi, gedişat təxmin etdiklərindən də pis idi. Deyəsən, etdikləri xəyanətin əvəzində ölümdən başqa seçimləri yox idi və Kab da gələcək müsibətdən ən az zərərlə qurtulmaq üçün yollar axtarırdı. Ancaq birinci təklif kimi ikinci təklif də qəbul olunmur:

– Bu yazıqları necə öldürə bilərik? Həm də onlar olmasa, yaşamağın nə mənası var? – deyə etiraz edirlər.

Bu dəfə Kab son təklifini irəli sürür:

– Madam, əvvəlki təklifləri qəbul etmədiniz, barı bunu dinləyin. Bu gün şənbədir və Məhəmmədlə yoldaşları bizim hücum etməyəcəyimizdən arxayındılar. Gəlin bu gecə onlara qəfil zərbə endirək.

Yenə söylənməyə başlayırlar:

– Şənbə günümüzə hörmətsizlik edib bizdən əvvəlkilərin etmədiyini biz edəcəyik? Daha əvvəllər buna təşəbbüs edənlərin başına nələrin gəldiyini, meymuna çevrildiklərini sən bizdən daha yaxşı bilirsən!

Bu təklif də qəbul olunmur. Kab da nə edəcəyini bilmirdi. Birinci dəfə idi, eyni bir məsələdə hamısını yekdil və qərarlı görürdü. Buna görə də:

– Mənə elə gəlir ki, heç biriniz anadan olandan bu günədək bu qədər qərarlı və bu qədər ehtiyatlı davranmamışdır! – deyir

Sözündə səmimi olanlar

Məclisin onzuz da ağır olan ab-havası getdikcə qatılaşırdı. Camaat heç bir qərarla razılaşmırdı. Hər cür ehtimal məntiqdən kənar hesab olunur və bir çıxış yolu tapılmırdı. Elə bu zaman Bəni-Qureyzəyə və Bəni-Nadirə mənsub olmayan Hüzeyl qəbiləsindən Sayənin oğulları Üseyd və Sələbə qardaşları ilə onların əmisi oğlu Əsəd ibn Ubeyd irəli çıxaraq deyir:

– Ey Bəni-Qureyzə camaatı! Allaha and olsun ki, Onun Rəsulullah olduğunu siz də bilirsiniz. Onun əlamətləri kitablarımızda vardır! Ondan həm bizim, həm də Bəni-Nadirin alimləri daim bəhs etmişlər! (Huyeyy ibn Ahtabı göstərərək) Bax bu da Cübeyr ibn Heyyəban ilə onların başında gəlir! Bizim aramızda ən doğru adamdır və o, vəfat etməmişdən əvvəl bizə Onun əlamətlərindən bəhs etmişdi.

Bu söz də xoşlarına gəlmir:

– Biz Tövratı atmarıq, – deyirlər. Bəni-qureyzəlilərin tərs damarı tutmuşdu. Bütün bunlara baxmayaraq, adamlar göz görə-görə ölümü seçirdilər.^[23]

Bu zaman Amr ibn Suda irəli çıxır:

– Ey Yahudi xalqı! Siz lüzumsuz yerə Məhəmmədlə aranızda olan müqaviləni pozdunuz. Ancaq mən daha əvvəl də buna razı olmadığım kimi, bundan sonra da sizin bu mənasız zülmünüzə ortaq olmayacağam. Əgər siz Məhəmmədə tabe olmayacaqsınızsa, heç olmasa, yəhudi olaraq qalın və Ona cizyə verməyi qəbul edin. Hərçənd Onun bunu qəbul edəcəyindən də əmin deyiləm!

– Əsla razı ola bilmərik ki, ərəblər bizdən adambaşına cizyə alsınlar. Bizim üçün ölüm bundan yaxşıdır, – deyirlər. Bu təklif də qəbul olunmur.

Qarşılarına cənnətə aparan bir nərdivan da qoyulsa, inadkarlıq üzündən ondan istifadə etməyəcək, nərdivanı da, onu oraya qoyanı da rədd edəcəkdilər. Bunu görən və Bəni-Qureyzədən  ümidini kəsən Amr:

– Elə isə mən sizinlə deyiləm, – deyir və yolunu öz iradəsi ilə seçir. Sayənin iki oğlu və Əsəd ibn Ubeydlə birlikdə qaladan çıxarkən orada keşık çəkən Məhəmməd ibn Məsləmə:

– Kimsən? – deyə soruşur. O da:

– Amr ibn Suda, – cavabını verir.

Onu tanıyırdı, fəzilət sahibi və dərin düşüncəli bir insan olduğunu bilirdi. Həmçinin belə bir vaxtda onları tərk edib gəlmələrindən görünürdü ki, bu adamlar xeyirli bir yol tutmuş, imana qapı açmışdılar. Bu vaxt Məhəmməd ibn Məsləmə  öncə ona: "Keç!" – deyir və ardınca da əllərini açıb dua edir:

–Allahım! Kərəmli insanların yoluna çıxan əngəlləri götürmək fəzilətindən məni məhrum etmə!