Həvazindən gələn xəbərlər

Tükləri ürpərən Hz.Əbu Büreydə özünü güclə saxlayır. Əlini qılıncının qəbzəsinə uzadıb Allah Rəsuluna (s.ə.s.):

– Ya Rəsulullah! İcazə ver, bu adamın başını bədənindən ayırım, görünür, müşriklərin casuslarındandır, – deyir. Şəfqət Peyğəmbəri Rəsulullah:

– Sus, ya Əba Büreydə,  qılıncını da qınına qoy! – deyir. Hz.Əbu Büreydə Peyğəmbərimizdən açıq əmr aldığı üçün bu adama heç nə edə bilmir və çarəsiz-çarəsiz müsəlmanlara səslənir: bu işi başqa bir səhabənin yerinə yetirməsini istəyir. Ancaq nəbəvi şəfqət bunların heç birinə yol vermir və:

– Ya Əba Büreydə! Bu adamla işin olmasın, çünki Məni qoruyan bir Allah var və O (c.c.) da dinini bütün dinlərin üzərində hakim edənə qədər Məni qoruyacaqdır, – deyərək özünə sui-qəsd hazırlayan bu adamı bağışlayır!

Huneyndə qarşılıqlı hazırlıq  

Şəvvalın onuncu günü axşam Huneynə çatırlar. Çərşənbə axşamı idi! Həvazinlilərin başçısı Malik ibn Avf da kəşfiyyat məqsədilə müxtəlif istiqamətlərə üç atlı göndərmişdi. Rəsulullah və əshabı barədə məlumat toplayıb geriyə – qoşun başçısı Malikin yanına qayıdan  Həvazin casuslarının rəngi ağappaq olmuşdu. Qorxudan tir-tir əsirdilər!

Bundan narahat olan Malik:

– Bu nə haldır? – deyə soruşur.

– Vallah, biz atlar üstündə ağ paltarlı adamlar gördük, – deyə sözə başlayırlar, – Allaha and olsun ki, gördüklərimiz canımıza vəlvələ saldı. Çünki biz yer üzündə yaşayan insanlarla deyil, sanki, yeddinci qat səma sakinləri ilə döyüşə hazırlaşırıq! Bizi dinləsən, qövmünlə geri dönərsən! Çünki sabah insanlar da gördüklərimizdən xəbər tutunca, bizim halımıza düşəcək, onların da əl-ayağı tutulacaq!

Qəribə mənzərə vardı. Bədir, Uhud və Xəndəkdə olduğu kimi, yenə mələklər gəlmiş və Allah Rəsuluna (s.ə.s.) dəstək olmaq üçün xəfifcə düşmənin gözünə görünmüşdülər! Ancaq bu sözlər Malikin canını sıxmışdı:

– Canınız cəhənnəmə, qorxaqlar! Siz nə qədər qorxaq əsgərsinizmiş! – deyib dərhal onları həbs etdirir və digər insanların əhvali-ruhiyyəsinə mənfi təsir etməsinlər deyə onlarla görüşməyi qadağan edir.

Bu dəfə də:

– Yanıma bir cəsur əsgər göndərin! – deyə səslənir.

Çox keçmədən bir əsgər gətirirlər. Malik onu da eyni məqsədlə göndərir. Ancaq nəticə əvvəlkindən fərqlənmir. O da gedib gəlir, eyni şeyləri təkrarlayıb tir-tir əsir, gördüyü mənzərəni təsvir edib geri dönməyi tövsiyə edir! Ancaq bunların heç biri Maliki yolundan döndərə bilmir. Gecə yarısı əsgərlərinə əmr verən Malik vadinin iki tərəfinə dağılışıb gizlənməyi, döyüş başlayıb müsəlmanlar onlara tərəf gələnə qədər gizləndikləri yerdən çıxmamağı tapşırır. Məqsədi Allah Rəsulu və əshabını mühasirəyə alıb, ani bir basqınla yox etmək idi!

Səhər erkən Fəxri-Kainat Allah Rəsulu da əshabını döyüş vəziyyətinə gətirir, bayraqları bayraqdarlara əmanət edir. Əynində iki zireh və bir dəbilqə, əlində qalxan, ağ miniyinin üstündə əsgərlərə xitab edib onları cihada səsləyir, səhərə qədər dözəcəkləri təqdirdə qələbə  müjdəsini verir.

Artıq ordu hazır idi və Huneyin vadisinə doğru hərəkət başlayır. Bu əsnada Rəsulullah (sallallahu əleyhi və səlləm) yenə əshabının arasına girir və cərgələri dönə-dönə gəzərək yol göstərir. Birdən:

– Bu gün əsla say azlığına görə məğlub olmarıq, – sözlərini  eşidir.

Məkkə və Mədinə əhli çiyin-çiyinə vermiş və artıq məğlubiyyət üzü görməyəcəyini  düşünməyə başlamışdı. Halbuki sayı az olan neçə-neçə ordu özündən çox və güclü ordulara qalib gəlmiş və Bədirdən Huneynə qədər Hicaz da bunlara şahid olmuşdu! Qələbə hər zaman Allahın inayətindən asılı idi. Heç kim Onun əziz etdiyini zəlil edə bilmədiyi kimi zəlil etdiyini də əziz edə bilməzdi! Əsas məsələ ilahi inayətə güvənib bir qul kimi lazım olanı yerinə yetirdikdən sonra Allaha təvəkkül etməkdi və Allah Rəsulu da belə yanlış düşüncədən çox narahat olmuşdu. Dərhal səs gələn tərəfə dönür. Sanki, baxışları ilə deyilənlərin yanlış olduğunu bildirir və əshabının bir xətasını düzəldir.