Ümrə səfəri və Hudeybiyyə

Hudeybiyyə və su ilə gələn bərəkət

Yolçuluq davam edirdi. Nəhayət, Hudeybiyyə adlı yerə yaxınlaşanda gölənilməz  vəziyyətlə qarşılaşırlar: Qasva çökür, bütün cəhdlərə baxmayaraq, ayağa qalxıb yerimək istəmirdi. Qasvanın çökməsinə və əshabın ciddi səylərinı baxmayaraq, yerindən tərpənməməsinə Allah Rəsulu bir məna verə bilmir. Əshab:

– Qasva inad etdi, –  dedikdə Rəsulullah dərhal:

– Xeyr! Qasva inad etmədi, onun belə bir adəti yoxdur. Ancaq vaxtı ilə Fil ordusunun Məkkəyə girməsinə izin verməyən Allah onu da dayandırdı, – buyurur.

Çünki kainatda təsadüf yoxdu, hər bir hadisə Allahın izni ilə baş verirdi. Eyni zamanda bu vəziyyət Məkkəyə gedib və nəticəsi bəlli olmayan hadisələrlə qarşılaşmaqdan daha yaxşı idi. Çünki əməlli-başlı gərginləşən bu atmosferdə çoxlu qan tökülə bilərdi. Bir də Məkkədə o günə qədər müsəlman olduğu halda imanlarını gizləyən möminlər var idi ki, Mədinədəki əshab onlardan xəbərdar deyildi. Müsəlmanlar belə bir şəraitdə qılınca sarılıb döyüşərdisə, fərqinə varmadan məkkəli möminlərin canına qıya bilərdi. Eyni zamanda, Məkkədə potensial müsəlmanlar – sabahın möminləri var idi: Onların ya özləri, ya da nəsillərindən bir çox insan Allah Rəsuluna sədaqətlərini bildirəcək və Onun yolunda ölümə belə gedəcəkdilər. Əgər belədirsə, onda sülh bağlamaq bir növ zərurətə çevrilmişdi və Allah Rəsulu da:

– Məhəmmədin nəfsi (canı) qüdrəti əlində olan Allaha and olsun ki, bu gün mənə nə təklif etsələr, onu da Allah naminə qəbul edəcəyəm, – buyurur.

Sülh Peyğəmbəri yenə sülhü seçirdi.

Allahın bəyanını alan Allah Rəsulu (s.ə.s.) Qasvanın yönünü dəyişdirərək qaldırmaq istəyir. Elə təxmin etdiyi kimi də olur; Qasva ayağa qalxıb gedir. Bu hərəkət bildirilən bəyanın doğruluğunu da təsdiq edir.

Artıq Hubeydiyyənin ucqar nöqtəsinə qədər gəlmişdilər. Hava olduqca isti idi; insanların suya ehtiyacı vardı. Eyni zamanda hadisələrin gedişi bir müddət burada qalmalı olacaqlarını göstərirdi. Buna görə də Rəsulullah (s.ə.s.) içində bir qədər su olan bir quyunun yanına gəlib orada qonaqlayır. Yaxın ərazilərdə başqa bir quyu yox idi.

Rəsulullahın düşərgə saldığı yer Hərəmdən kənarda qalır. Ancaq Allah Rəsulu (s.ə.s.) Məkkə Hərəminə daxil olan əraziyə qədər gəlir və namazlarını ancaq burada qılırdı.

Əsr vaxtı idi. Allah Rəsulu dəstəmaz almaq üçün əlinə su qabı götürmüşdü. O, dəstamaz alanda səhabələr ətrafına toplaşıb Ona baxırdı. Allah Rəsulu (s.ə.s.) onlara dönür və:

– Sizə nə olub?

– Məhv olduq, ya Rəsulullah, – deyirlər.

– Mən sizin aranızda olduğum müddətdə məhv olmazsınız, – buyurur Alah Rəsulu.

– Ya Rəsulullah, – deyirlər, – Sənin əlindəkindən başqa nə dəstamaz almağa, nə də içməyə bir damcı suyumuz var!

Susuzluq son həddə çatmışdı və görünür, əshab Allah Rəsulundan bir möcüzə gözləyirdi. O da əvvəlcə tuluqlardakı suyu bir qaba boşaltmağı əmr edir, sonra da mübarək barmaqlarını bu qabın içinə doğru yönəldib dua etməyə başlayır. Bunun  ardınca:

– Haydı, indi götürün! Buyurun! Bismillah, – deyir.

Əshab diqqətlə baş verənləri izləyirdi. Aman Allah! Bir də nə görsələr, yaxşıdı? Rəsulullahın barmaqlarından su axır.

Tuluğunu götürən qaçır. Bu sudan doyunca içir, dəstəmaz alır və heyvanları da  suvarır.^[7] Üzlər yenidən gülməyə başalayır Hudeybiyyədə. Bir müddət üçün su ehtiyaclarını təmin etmişdilər. Bütün bunları seyr edən Allah Rəsulu (s.ə.s.):

– Allahdan başqa ilah olmadığına və Mənim də Onun Rəsulu olduğuna şəhadət edirəm, – deyir və Rəbbinə həmd edir.^[8]

Yağış bərəkəti və bir xəbərdarlıq

O gecə Hudeybiyyədə qəlblərə fərəh verən bir mərhəmət yağışı yağır, quruyan otlar cana gəlir. Möminlər üçün də bu, ilahi mərhəmətin bir təzahürü idi. Ancaq hər kəs eyni dərəcədə həssaslıq göstərmir, lap vaxtında dada çatan bu bərəkəti səbəblərlə bağlayır, onu həqiqi mənada göndərən Qüdrəti görə bilmir. Xüsusilə, Abdullah ibn Übeyy ibn Səlul kimi qəti  mövqeyi  olmayanlar:

– Bu payız ayında baş verən təbii bir hadisədir. Onu bizə Şira ulduzu endirmişdir, – deyirlər. Bu qədər ehsanla qarşılaşa-qarşılaşa onları bəxş edən Uca Qüdrəti görməmək olmazdı.

Allah Rəsulu (s.ə.s.) sabah namazını qıldırdıqdan sonra əshabına dönür və:

– Bilirsinizmi, Rəbbiniz sizə nə deyir? – soruşur.

– Allah və Rəsulu ən yaxşısını bilir! – deyə cavab verir əshabı. Söz yenə Onun idi. Rəsulullah ümumi danışır, heç kimi incitmədən məqsədini bildirir.

– Allah buyurdu ki, – deyə sözə başlayır. Görünür, Cəbrail gəlmiş, səmalardan yeni xəbərlər gətirmişdi. Hər hadisədə ilahi təlimat əsasında hərəkət etməyə adət edən əshab diqqətlə Onu dinləyirdi. Və davam edir sözlərinə:

– Qullarım arasından kimi mömin, kimi də kafir olaraq sabahlamışdır. Sabaha mömin olaraq çıxanlar: "Allahın rəhmət və bərəkəti ilə üzərimizə yağış yağdırıldı," – deyənlərdir ki, Mənə inanmış və ulduzları da inkar etmişlər! "Bu ulduzlar vasitəsilə bizə yağış yağdı," – deyənlər Məni inkar edib ulduzlara tapınan talesiz insanlardır!

Beləliklə, heç kəsi incitmədən danışır, aradakı pərdəni götürmədən bir yanlışı da düzəldir, əshabına səbəbləri "yaradan" bilib Müsəbbibil-Əsbabı – bütün səbəbləri var edən Allahı görməmək kimi bir yanlışlığa düşməməsi üçün xəbərdarlıq edir.

Bu əsnada səhabələrdən Amr ibn Salim və Büsr ibn Sufyan Allah Rəsuluna qoyun və dəvə hədiyyə etmişdi. Daha sonra Hz. Amr buna bənzər hədiyyəni yaxın dostu Sad ibn Ubadəyə də çatdırır, o da gəlib Allah Rəsuluna təqdim edir. Bundan sonra Allah Rəsulu:

– Amr bu sürüləri də bizə hədiyyə etdi. Allah Amrın bərəkətini artırsın! – deyə dua edir.

Sonra da bu heyvanları kəsməyi və əshab arasında bölüşdürməyi tapşırır. Özü də Ona hədiyyə edilmiş qoyun və dəvələrin ətindən başqaları qədər pay götürür və beləliklə, çətin zamanlarda birlikdə olduqları kimi, bolluq vaxtı da ürəklərinin birgə döyündüyünü göstərir.