Xeybər

Rəsulullahın da bir bildiyi var idi və öncə:

– Elə işin doğrusu sənin dediyin kimidir, – deyir, – ancaq yenə də biz bu gün burada mövqe tutaq. Yerimizi, inşallah, axşam dəyişərik.

Bu arada Məhəmməd ibn Məsləməni hüzuruna çağırır, qərargah qurmaq üçün daha əlverişli bir məkan tapmaq barədə təlimat verir.

İndi növbə namazla birlikdə oxunan duanı əmələ çevirmək zamanı idi. Allah Rəsulu ordusunu cərgəyə düzüb Xeybər qalalarının qarşısında gözləyirdi! Uca səslə:

– Allahu əkbər, xarab oldu Xeybər! Biz hücum edib düşmən qövmün yurduna girdiksə, əvvəlcədən elçilərlə xəbərdar edilmiş o kafirlərin halı yaman olur! – deyirdi^[5]

Parol yenə  "Ya Mənsur! Əmit!" şəklində idi.

İlk qarşılaşmanın sarsıntısı

Hər zaman olduğu kimi, o gün də xeybərlilər bağ-bağçalarına getmək üçün evlərindən çıxmışdılar. Bir anda onları gözləyən bir ordu ilə qarşılaşınca, böyük sarsıntı keçirir və:

– Ey vay, bu da Məhəmməd və Onun nizam-intizamlı ordusu, – deyib geriyə qaçmağa başlayırlar!

Bir tərəfdən qaçır, amma digər yandan həm iman ordusunu kiçiltmək, həm də yoldaşlarına mənəvi güc vermək üçün:

– Məhəmmədmi bizimlə savaşacaq! Çox qəribədir?! – deməkdən də qalmırdılar və heç nəyə baxmayaraq, üstün gələcəklərini düşünürdülər. İşin bu qədər ciddi şəkil alması onları da iki yerə bölür. Bir qismi qalalar içində qalıb müdafiə olunmağın, digər bir qismi isə meydana çıxıb üz-üzə vuruşmağın tərəfdarı idi. Yüksək və möhkəm qalalarına çox güvənirdilər. Çünki içərisi ərzaqla dolu idi və üstəlik bu qalaların içində axar su vardı.

Xüsusən də, Səlləm ibn Mişkəm kimi sözünü bilməyənlər:

– Burada Onunla döyüşməkdə səhvə yol verməyin. Onunla vuruşaraq ölməyiniz sizin üçün təkbaşına qalmağınızdan daha xeyirlidir, – deyirdilər.

Qiymətli əşyaları ilə arvad-uşaqlarını Kətibə qalasına aparmış, ərzaqlarını da Naim adlı qalada yerləşdirmişdilər. Əli silah tutan hər kəs Natat qalasına yığılmış, son damla qanlarına qədər vuruşmağa and içmişdilər.

İlk qığılcım yenə də onlardan parlayır. Günəşin ilk şəfəqləri ilə birlikdə Allah Rəsulu və əshabının olduğu yerə Natat qalasından ox yağmağa başlayır. O qədər sərrast və sürətli atırdılar ki, günün sonuna qədər əlliyə qədər səhabə yaralanır.

Onların atdığı oxlar eyni zamanda möminlərə silah olurdu. Yerə düşər-düşməz səhabələr onları toplayır və yenidən Natat qalasına doğru atırdılar.

Artıq günlərlə davam edən mühasirə başlanmışdı. Axşam olunca qərargahı müəyyən edilmiş yerə köçürəcək və bu məkan Xeybər qalalarının^[6] bir-bir təslim olacağı ana qədər sürən mücadiləyə səhnə olacaqdı.

Bu yanda isə məkkəlilər Allah Rəsulunun (sallallahu əleyhi və səlləm) Xeybərə səfərə çıxması xəbərini almış və kimin qalib gələcəyi məsələsində bir-biri ilə mübahisəyə girmişdilər. Huveytib ibn Abdiluzza, Safvan ibn Ümeyyə, Abbas ibn Mirdas və Nəvfəl ibn Muaviyə Məkkədə oturmuş, yüz dəvədən Xeybərdə qalibin kim olacağı məsələsində bəhsə girmişdilər.^[7]